Aslan en Rose zijn een
baasje en een hond die op eerste gezicht gelijk zijn aan vele anderen. Een lachend jongetje en een levendige Husky die gefilmd zijn tijdens een reis waarin ze speciale momenten met elkaar delen net als in een normale relatie tussen een baasje en een huisdier. De verwachtingen van dit stel verschillen echter sterk van een normale situatie: ontsnappen van een land in oorlog om ergens anders opnieuw te beginnen.
Aslan en Rose: het verhaal
In de context van een echte humanitaire noodsituatie zijn er vele veerhalen die een gezicht en inhoud geven aan de mensen die genoodzaakt waren tot een heuse exodus om hun leven te redden. Fotografen, verslaggevers en filmmakers zijn de getuigen geweest en het Internet en sociale netwerken de versterkers, zoals bewezen wordt door het verhaal van
Aslan en Rose, hoofdpersonen in een door
the UN Refugee Agency verspreide video. De video van slechts iets meer dan een minuut laat. door middel van een interview, het verhaal zien van de 17 jarige Syrische jongen tijdens
de moeilijke reis van Damascus naar het Griekse eiland Lesbos. Alles wat volwassenen zou ontmoedigen blijkt deze tiener niet bang te maken, die er nooit aan gedacht heeft om de kleine Rose achter te laten: “Ik houd van deze hond, ik heb hem nodig, ik heb 500 kilometer met hem gelopen".[youtube https://www.youtube.com/watch?v=LlUIqh9OjdI]
Hond en baasje, ondanks alles samen
Voor deze jongen komen al zijn spullen op de tweede plaats achter zijn trouwe viervoeter, voor wie hij een paspoort, een kennel en voldoende voedsel voor de lange onvoorspelbare reis heeft geregeld. Al deze redenen hebben er toe geleid dat sceptici capituleren voor de koppigheid van Aslan, wie in een verzoek tot verduidelijking van zijn keuze slechts antwoorde met de zin: “Omdat ik van mijn hond houd". Eenvoudige woorden maar toch woorden die zwaar wegen als je kijkt naar de grote hoeveelheid huisdieren die worden verlaten tijdens vakanties. Aslan en andere vluchtelingen die een zee hebben overgestoken met hun huisdieren leren ons niet alleen dat het mogelijk is maar ook dat het voor de trouwe viervoeters als vanzelfsprekend is: de keuze om met een huisdier te leven is een verantwoordelijkheid voor liefde, zorg en loyaliteit.